Ik kom uit Amerika met 22 origineel-Amerikaanse kalenders.
Vooruitgestuurd en gotzijdank allemaal onbeschadigd aangekomen.
Gisteren en vandaag voer ik ze in in de database en bewerk de foto’s, morgen en overmorgen zal ik ze invoeren in de Winkel (achter een gordijntje).
Begin volgende week -waarschijnlijk dinsdagmiddag- gaan ze alle 22 in de verkoop waarna sommige direct worden verkocht en mensen teleurgesteld zullen mailen: “heb je er echt maar 1 van die ene??” (ja) terwijl ik andere minstens zo mooie over 2 maanden nog aan de straatstenen niet ben kwijtgeraakt.
Opeens denk ik (wat ik al eerder dacht maar waaraan ik toen niets deed): als ik eens voor het hah-blad ga schrijven over begraafplaatsen in de regio?
Ik schrijf de hoofdredacteur die ik ‘ken’ via twitter een mail.
Over mogelijkheden (alles) en invalshoeken (alles) en make me an offer (geen eisen).
En wacht nu af.
Argh! waar is de tijd dat ik tegen een nieuwe opdrachtgever nuffig kon zeggen dat ik pas begon met dénken bij 10-1500 Euro?
En als hij niet met 15-2000 over de brug ging komen – nou, jammer dan.
Graag of niet.
Geef een reactie