Laatst draaide ik hier nog Memories of East Texas van Michelle Shocked. Vanwege dat ene zinnetje ‘What the hell did you let them break your spirit for’.
Wat ik een erg stoer zinnetje vind waarnaar ik al ongeveer 15 jaar probeer te leven.
Ook vandaag.
Ik sta om half zes op, ik luister Radio 1 Journaal, ik maak aantekeningen voor 3 stukjes, ik ga om acht uur knagers voeren, ik laad om 5 over 8 Flip in z’n mandje en rijd een paar minuten later naar de dierenarts.
Daar moet ik idioot lang wachten (ik bedoel: als er inloopspreekuur is van half negen tot negen, waarom ben ik, de eerste, dan pas om negen uur aan de beurt). Om tien over negen luister ik in de auto weer Radio 1 Journaal, om half tien mail ik de Fanlogger met wie ik dat samen deed: ik moest met een ziek konijn naar de dierenarts, zal proberen met terugluisteren nog wat stukjes te maken.
Waarop hij reageert: tja, konijnen hebben het moeilijk deze maand.
En béng, daar gaat mijn restje ‘stoer doen, schouders eronder, taak Fanlog volbrengen’.
‘Dat was flauw’ mail ik terug. En hij: ‘Ik kon me niet beheersen.’
Wat bij mij weer de herinnering boven brengt aan toen (kip) Hillary dood ging en iemand op twitter vroeg wat ik met haar lijkje had gedaan en ik (niet bedacht op hatelijke teksten) antwoordde dat ik haar had laten cremeren. Waarop deze ‘collega’: “Dan zal ik nu maar geen flauwe grappen gaan maken.”
Een tekst die ik nog steeds bij me draag en die ik nét een beetje naar de achtergrond had gedrongen.
Enniewee: na de leuke mop van de ochtend kón ik het niet meer, stukjes schrijven over de ochtenduitzending van Radio 1 Journaal.
Tegelijk erger ik me aan mezelf dat ik me door die klootzak laat ráken.
Maar misschien moet ik niet te hard zijn voor mezelf. Mijn dieren zijn mijn kwetsbare plek. Waarover ik niet geheimzinnig doe. En wie keer op keer daar zichzelf een olijke grapjas wanend in prikt met een pijl met gif is niet iemand tegenover wie ik mij moet harden maar iemand die ik … tja… wát.
Ook ik word hier boos van (mede gezien jouw vorige stukje). Jouw dieren zijn zoiets als “jouw kinderen”, pleeg of adoptief. Maakt niet uit. Een deel van jouzelf. Wie dat niet kan invoelen hoort niet te reageren, of bij een dierenarts te werken. Bah! Blijf wie je bent, asjeblief….. Wees kwaad, ook al kan je daar in de praktijk erg weinig mee. Toestaan van dat gevoel is beter dan ergernis over jezelf.
Ik denk dat iemand die goed is voor dieren een waardevol mens is. Wie daar grappen over maakt moet nog heel veel leren en ik hoop dat deze mensen reïncarneren als konijn of varken of weet ik wat in de bio-industrie. (Helaas geloof ik niet in reïncarnatie, maar ja doodknuppelen is ook zoiets).
“Maar misschien moet ik niet te hard zijn voor mezelf.” Helemaal mee eens!
Dit ligt echt niet aan jou, maar aan degene die het “stoer” vindt om grappen te maken over dingen die anderen na aan het hart liggen (waarschijnlijk omdat ze zélf zulke warme en echte gevoelens missen).
Ik zie het iets anders. En vind, los van Jeannes relaas, iha dat juist over gevoelige onderwerpen harde (mits goede) grappen gemaakt moeten kunnen worden. Dat doe je uit respect, want zonder grap en dus relativering is datgene waar je van houdt niet volledig bemind. En natuurlijk geldt dat goede smaak voorop staat voor alles wat leuk bedoeld is. (Zelf heb ik die smaak niet altijd in huis overigens)
@Jaap: “… zonder grap en dus relativering is datgene waar je van houdt niet volledig bemind…”
“And each man kills the thing he loves by all let this be heard…” Zoiets?
Maw: ik snap je niet aangezien ik het *niet* los van mijn ‘relaas’ kan zien.
Wilde had wel enig recht van spraken en mijn opmerking is van kleiner formaat. Gechargeerd bedoel ik: vanuit d’oprechte grappenmaker is de juiste, en zeker ook harde grap een vorm van beminnen. Op jouw ‘relaas’ betrekkend mag de grappenmaker echter weten waar jouw kwetsbaarheid ligt. Zo niet, dan is het inderdaad killing. Zoals humor in handen van boerenlullen altijd killing is.
@Jaap: je maakt een omkering.
Je zegt dat als je maar harde grappen maakt daaruit blijkt dat je bemint.
Ik denk dat als je inderdaad bemint, je soms een harde grap mag maken.
Maar uit het maken van harde grappen/botte opmerkingen blijkt geen ‘liefde’ of genegenheid.
Nee, ik bedoel precies hetzelfde als jij. Eerst het beminnen en dan de harde grap als mogelijke uitdrukking daarvan. En dus en ja, de al of niet harde grap zelf *bewijst* niets, liefde noch genegenheid.
‘Botte opmerkingen’ zijn alleen maar botte opmerkingen en zelden grappig.
Harde grappen zijn eerst en vooral “hard”. Ze zijn altijd vervelend, maar als het over dieren gaat zijn ze totaal ongepast.
@Nan. Harde dierengrappen ongepast? Er zijn te veel tegenvoorbeelden, hangt dus maar helemaal van grap en context af. Zo wemelt het van verhalen over dieren als metafoor voor menselijk wangedrag. Van den Vos Reynaarde liegt er niet om, één lange satirische mensengrap in dierengedaante, zeker ontstaan uit dierenliefde. Enz.
De konijnengrap die Jeanne citeerde (dec. moeilijke maand voor konijnen) is niet een ‘grap’ maar een onbeschoftheid.