Mijn electrische tandenborstel moet per dag worden opgeladen maw: hij is toe aan vernieuwing.
Ik stap de drogist in De Rijp binnen waar ik zelden kom.
Ik loop door de winkel en vraag een verkoopster of ze ook electrische tandenborstels verkopen.
Ja, zegt ze. Achter de kassa.
O, reageer ik verbaasd. Aangezien ik dus net de hele winkel aan het doorploegen was.
Dat is ivm diefstal, zegt ze.
Zodat ik me braaf in de rij voor de kassa schaar en dan vraag naar de vier tandenborstels die achter de kassa staan.
Wil ik ze zien? vraagt de vrouw daar.
Eh – ja. Maar ik had de indruk dat dat niet kon.
Ja hoor. Ze loopt voor me uit. Naar achterin de winkel (op twee meter waar ik die verkoopster aansprak) met een plank waar de vier van achter de kassa uitgepakt staan met uitleg over hun toerental etc.
Maar, zeg ik, de andere verkoopster zei dat ze alleen achter de kassa stonden?
Vage mompel.
Enige conclusie die ik kan bedenken: ik werd met mijn sjofele kleding en niet-mooi-geknipt haar aangezien voor een potentiële dief.
Zoiets als zwart zijn in een blanke wijk.
Maar nu dus gewoon als ouwe vrouw in winkelcentrum BoegBeeld in De Rijp.
Allemachtig.
Ik vermoed toch dat het anders in elkaar steekt, al ben ik als voormalige winkelbediende misschien niet helemaal neutraal.
Wil je een elektriche tandenborstel kopen? Dan moet je bij de kassa zijn. Omdat ze makkelijk gestolen kunnen worden, staat er geen voorraad op de plank in de winkel. Daar staat wel wat, maar dat is, zoals ze dat bij De Slegte noemen, een inkijkexemplaar, met uitleg over toerental etc. Verkoopster 1 had aan je moeten vragen of je een elektrische tandenborstel meteen wilde kopen of dat je daar eerst informatie over zocht. Verkoopster 2 had niet vaag moeten mompelen.
Lullig gedrag in winkels komt op grote schaal voor, maar heeft lang niet altijd te maken met het inschatten en toedichten van klantkenmerken.
Grappig – ik dacht dus dat het personeel dácht.
Het was alleen ‘een beetje dom’.
Ik denk dat je gelijk hebt.