Wonderen zijn de wereld niet uit en er is er zojuist 1 geschied.
Bob en An (of, zoals Inge ze noemt, “de tuttebollen”) wouen vanochtend het hok weer niet uit.
En 1x hoorde ik er 1 vreselijk paniekeren en zag haar van het terrasje terughollen naar het hok.
Dat was om een uur of tien.
Net ging ik naar beneden met de bedoeling ze graan voor te houden om ze te lokken uit dat hok.
Maar ze zaten achter het huis. Net als Femke. Ze aten plantjes. Net als Femke.
En ze deden of ze alleen met zichzelf en eten bezig waren. Net als Femke.
Vlak voordat ze weer in de jungle verdwenen maakte ik wat foto’s maar die houden niet over.
Dit vind ik zelf de leukste.
Goed zo tuttebollen 🙂
De tuttebollen zullen erg blij zijn als het beheer van de jungle verder aan hen overgelaten wordt.
’t Zijn kennelijk slow starters… Maar zo te lezen komt het helemaal goed. 🙂
Ik sta echt versteld van die foto’s van de tuttebollen. Zo’n prachtig patroon, die veertjes, ongelooflijk dat de natuur zoiets kan ‘maken’!