Ik mag niet zeuren.
Ik heb geen kanker, ik heb geen hersenbloeding, mijn man is niet doodgegaan en mijn moeder ook niet (dat dood gaan in elk geval niet recent).
Al mijn huisdieren leven.
En de buitendieren ook.
Wat is nou het ergste dat me kan overkomen?
Dat ik een vakantie mis.
Terwijl ik er al 1 voor september/oktober heb gepland.
Misschien maar goed ook. Want de bodem van de kist met spaarcenten nadert rap.
En het is ook wel érg luxe, 2x per jaar op vakantie.
Ik vraag me af of wat me het meest kwelt is dat ik niet weet waar ik aan toe ben.
Zou er een last van me afvallen wanneer ik beslis: ik ga niet naar Amerika, ik zeg alles af.
Ik probeer het uit als gevoel.
Voelt niet lekker.
Intussen word ik per mail overstelpt met goedbedoelde raad van mensen die nu pas horen dat het niet zo jofel gaat.
Warm houden, koud maken, bewegen, rust houden, er 100% voor gaan om te herstellen en steeds…. positief blijven!
Zittend met een boek en pijn begin ik opeens te janken.
Ik probeer uit: doe maar, je mag je rot voelen, je hoeft niet “ik vécht en zal overwinnen” te doen tegen beter weten in.
Ook dat voelt niet goed.
Zodat ik toch even zeur.
Hier.
Waar ik er alleen mensen mee lastig val die dat leuk vinden om te lezen.
Natuurlijk mag je zeuren, je hebt pijn, je voelt je ellendig en je weet niet of je wel op vakantie kunt..nou dan hebje meer dan genoeg reden om te zeuren hoor…en ik blijf heel hard duimen dat je snel van die ellendige pijn af bent
Het is rot, de pijn, de onzekerheid. Ik leef met je mee en bid voor je herstel.