Zieke konijnen

Gisteravond kwamen Sally en Thomas niet eten en vanochtend ook niet.
Sally kon ik nog verleiden tot een enkel hapje aardbeienblad. Thomas wou NIKS.

R. was zo lief om te komen en het was jagen en vechten want voor zieke konijnen waren ze beresterk maar we kregen ze in het mandje en gingen naar de dierenarts.
Daar bleek het grotehondenspreekuur. Waarbij 1 van die krengen (de linker zwart-wit) ook nog eens als een idioot zat te blaffen.
Wat de baasjes normaal vonden. Zodat Sally en Thomas nog meer in de stress raakten.
Net als een paar andere wat kleinere honden en 1 lieve kleine rode kat.

Dierenarts Jessica vindt de konijnen er goed uitzien (wij ook).
Sterk, mooie vacht, goed gebit, scherp kijkend uit de oogjes, geen poep aan de kontjes.
Wel wat spanning in de buik.
En, valt haar op, ze hebben onderweg niet gekeuteld. Dat is raar.

Thomas wordt getemperatuurd: is ok.
Sally wordt getemperatuurd: koorts.

We spreken af dat we ze daar achterlaten voor allerlei injecties en dwangvoer.
Mogen ze bij elkaar? Nee.
Want eerst moet duidelijk zijn hoe het gaat. Stel dat er opeens keutels liggen, dan wil je toch weten wie keutelt. En wie eet.
Dierenarts Jessica snapt ook niet hoe ze tegelijk kunnen zijn ziek geworden. Dat gaat ze ook niet uitzoeken. Ze krijgen een grove tegen alles goed behandeling.

Kunnen ze dan zo worden gehuisvest dat ze elkaar in elk geval kunnen zien?
Zodat ze niet denken: nou ben ik helemaal door God verlaten want ik ben m’n maatje kwijt.

Dierenarts Jessica zegt geen nee.
Pas later realiseer ik me dat hun hokken zo zijn ingericht dat dieren elkaar helemaal niet kunnen zien.
Wel horen. Hard hondengeblaf bijvoorbeeld.

Morgen om twaalf uur mag ik bellen hoe het gaat.