Ik loop naar mijn auto en kom een vrouw uit het dorp tegen die haar hond uitlaat.
We babbelen wat en dan buig ik me naar de hond die achteruit springt en me woest aankijkt.
Huh? We kennen elkaar (al ben ik zijn naam vergeten) en ik heb hem in het verleden wel eens geaaid.
Ik heb het fout gedaan, legt zijn eigenares me uit. Door eerst met haar te praten en toen geen aandacht aan hem te schenken.
Ik heb op zijn zieltje getrapt en dat komt deze ontmoeting in elk geval niet meer goed.
O. Sorry (dit tegen de hond). Die me geen blik meer waardig keurt en met de lage terrier-pootjes het buikje nat gaat maken in het doorweekte gras.
Honden zijn gecompliceerder dan ik dacht.
wat heet, die hond is een kapsoneslijer. 😉
haha, net mensen, die honden… Allemaal even gek!
Mag ik een poging doen het vanuit hondenperspectief te verduidelijken? Een reus (jij dus) stapt op hem en de leider van zijn roedel af. Je let er even niet op, maar meneer gaat kwispelen, doet z’n oren plat etc. om aan te geven dat hij een nietswaardige minkukel is. Op dat moment verwacht hij een klopje met je hand (=hondenbek voor hem, volgens Konrad Lorenz), waarmee je bevestigt dat je ver boven hem verheven bent. Maar jij hebt geen aandacht voor hem en daardoor ontstaat er een stressvolle, onduidelijke situatie voor dit strikt hierarchisch denkende beestje. Als je je dan uiteindelijk ineens wel tot hem richt, ervaart hij dat als een onverhoedse aanval en reageert doodsbang.
Honden trap je niet zo gauw op hun ziel. Bij katten is daar niets voor nodig, is mijn ervaring althans…
@ Harrie: z’n eigenares zei (verklarend) dat zij altijd eerst op de hond afstapte.
Het is trouwens best een leuk hondje.
Weet ik van de keren dat ik inderdaad eerst op hém afstapte (meestal omdat ik niet goed wist wat voor originele tekst ik op de bazin kon los laten)/