In juli gaan R. en ik naar Zürich om Edita Gruberova te zien in Roberto Devereux.
Wat mijn favoriete opera van dit moment is.
Haar tenor is Pavol Breslik die ik en vele vrouwen en mannen met mij het lekkerste ding van het westelijk halfrond vinden en die geweldig zingt en acteert.
Iemand neemt de uitvoering op en zet die op YouTube.
Ik download hem direct, me bewust hoe snel clandestiene opnamen ook weer kunnen verdwijnen, brand ´m op een cd en duw ´m een paar weken geleden in het auto/weergaveding.
In Amerika beluister ik de opname.
Die in mijn herinnering fantastisch was!
Ik *zie* Edita Gruberova voor me! geweldig acteren! expressie!
Ah! emotie en janken!
Ik hoor een stem met zoveel slijtage dat het pijn doet die te beluisteren.
Niet ietsje pijn maar AU! pijn.
Mn de laatste aria en de laatste uithalen.
Holy shit! wat een ellende.
Ik probeer in herinnering te roepen hoe ik de opera zág.
Toen had ik de indruk dat Edita Gruberova de stem nog heel behoorlijk onder controle had.
Niet dus.
Wat bewijst dat ze een goede actrice is.
Maar wat me ook doet twijfelen of ik haar nog een keer wil zien.
Geef een reactie